ببار بر کویر ... بر من

باران !

ببار باران ... آری ببار ...

ببار، بر جان تشنه ای که مدت هاست منتظر است ... بر دلی ببار که چون کویر، تکه تکه خشک شده و می رود به نابودی ...

ببار بر چشمی که مثل تو سال هاست که می بارد بر دامن تفتیده ی گناه آلود خود ...

ببار بر دهانی که لبریز از شعار شده ... ببار تا باریدن دانه هایت فرصت گفتن را به مزمزه ی انوار قدسی تو بدل کند ...

ببار بر خون دل ...

ببار بر من، که هنوز هست نیستم ...

ببار باران، بر من خسته ... بر من کویر ...

بارها باریدی شاید ... بار ها ... و نکند که من لم یزرع بودم!!

شاید اگر دانه های مرواریدت به جای این دشت بی حاصل بر دل پاک نهادی، نهاده شده بود، تا حال باغی شده بود پر بار ... افسوس از من و افسوس از باریدنت ...

ببار بار دیگر بر من خسته ی دل شکسته ی جامانده ..

ببار و ببر مرا به آن نهری  که خود میدانی و بچشان از آن ...

ببار و مرا ببر بر ان صحرایی که خود میدانی و بر زمین زن ...

باران ... ببار ... ببر